Τρίτη 30 Μαρτίου 2010


Ο Πάντσο Βίλα γεννήθηκε ως Ντορότεο Αράνγκο στο Σαν Χουάν ντελ Ρίο του Μεξικό το 1877. Πέρασε το μεγαλύτερο μέρος της ζωής του στην επαρχία Ντουράνγκο ώσπου στην ηλικία των 16 σκότωσε τον άνδρα που βίασε την αδερφή του και αναγκάστηκε να αλλάξει το όνομα του σε Φραντζέσκο Βίλα για να διαφύγει από το νόμο.

Στην ηλικία των 20 ο Βίλα μετακινήθηκε νοτιότερα δουλεύοντας ως ανθρακωρύχος και έμπορος ζώων. Στις αρχές τ ου 1900 ξεκίνησε να οργανώνει ομάδες ανταρτών που έκλεβαν ζώα από πλούσιους τσιφλικάδες και τα μοίραζαν σε άπορους εργάτες.

Ο δικτάτορας Ντίαζ επικύρηξε τον Πάντσο Βίλα με μεγάλα ποσά αλλά ο λαός γρήγορα τον αναγνώρισε ως ήρωα και τον φυγάδευε όταν τα κυβερνητικά στρατεύματα του έστηναν ενέδρες.

Σύντομα, οι αντάρτες του Πάντσο Βίλα άρχισαν να χτυπούν κρατικές τράπεζες και με τα χρήματα βοηθούσαν τις τοπικές κοινωνίες να απαλλαγούν από την οικονομική εξουσία των Αμερικάνων εποίκων που είχαν αγοράσει μεγάλες εκτάσεις στο Μεξικό. Μέχρι το 1909 ο Πάντσο Βίλα είχε γίνει -εκτός από λαϊκός ήρωας- ο φόβος κι ο τρόμος των Αμερικάνων και Μεξικανών γαιοκτημόνων.

Οι επαφές του με τον επαναστάτη Φραντζέσκο Μαδέρο, κατέληξαν στην ένωση των δυνάμεων τους το 1910. Η χαρισματική μορφή του Βίλα μπόρεσε να επιστρατεύσει χιλιάδες Μεξικανούς αλλά και αρκετούς Αμερικάνους για τους σκοπούς της επανάστασης.

Φρόντισε μάλιστα να δημιουργήσει ένα ολόκληρο τάγμα από Αμερικάνους αντάρτες με διοικητή τον Tracey Richardson βετεράνο από πολλούς επαναστατικούς στρατούς της λατινικής Αμερικής.

Οι δυνάμεις του Μαδέρο αρχικά επικράτησαν αλλά ύστερα από την δολοφονία του και το πραξικόπημα του Βικτοριάνο Χουέρτα, ο Βίλα μαζί με τους Καράνζα και Ομπρεγκόν αναγκάστηκαν να αναδιπλωθούν.

Η επανάσταση του Μεξικό συνεχίστηκε με μεγαλύτερη αυτή τη φορά ορμή και στο πέρασμα τους, οι δυνάμεις του Βίλα απαλλοτροίωναν όλες τις μεγάλες φάρμες και φυτείες αποζημιώνοντας με αυτές τις χήρες και τα ορφανά των ανταρτών που είχαν χάσει την ζωή τους στις μάχες.

Αυτή η κίνηση τον έκανε γνωστό και στις ΗΠΑ όπου ο μύθος του προσέλκυσε κινηματογραφικές εταιρείες που γύριζαν ταινίες με την ζωή του και απαθανάτιζαν τις ιστορικές του νίκες.

Το 1914 οι στρατοί του Πάντσο Βίλα και του Εμιλιάνο Ζαπάτα ενώθηκαν στην πόλη του Μεξικό κατακτώντας την και ολοκληρώνοντας έτσι με επιτυχία την Μεξικανική επανάσταση.
Διαφωνίες ανάμεσα στους αρχηγούς της επανάστασης σύντομα έφερε τον Βίλα αντιμέτωπο με τους παλιούς του συμμάχους Ομπρεγκόν και Καράνζα.

Όταν η κυβέρνηση των ΗΠΑ στήριξε ανοιχτά την προεδρεία του Καράνζα, ο Πάντσο Βίλα για αντίποινα επιτέθηκε στις συνοριακές πόλεις των ΗΠΑ τρέποντας σε φυγή την αμερικανική εθνοφυλακή.


Η εικόνα του ως ήρωας της επανάστασης σύντομα καταστράφηκε για τους Αμερικάνους αν και οι Μεξικανοί συνέχιζαν να τον βλέπουν ως εκδικητή για δεκαετίες καταπίεσης από τους Γιάνκηδες.

Παρά την δημοφιλία του όμως, άρχισε να χάνει την μία μάχη μετά την άλλη από τον στρατό του Καράνζα και του Ομπρεγκόν. Ύστερα από δύο αποτυχημένες προσπάθειες του Αμερικανικού στρατού να τον νικήσουν το 1916 και το 1919 τελικά η Μεξικανική κυβέρνηση δέχτηκε την παράδοση του και την απόσυρση του από την πολιτική ζωή με τον τίτλο του στρατηγού.

Το 1923 κι ενώ επέστρεφε από την πόλη Παράλ, αμερικάνοι και κυβερνητικοί πράκτορες έστησαν ενέδρα και δολοφόνησαν τον μεγάλο ηγέτη της μεξικανικής επανάστασης.

Στις μέρες μας οι Μεξικανοί θυμούνται τον Πάντσο Βίλα με περηφάνια αφού ο ίδιος κατάφερε τις μεγαλύτερες νίκες στον αγώνα του λαού για δημοκρατία και ελευθερία. Εξαιτίας της επιτυχημένης εκστρατείας του Πάντσο Βίλα εναντίον της Αμερικής και της νίκης του επί του αμερικανικού στρατού στην μάχη του Columbus θεωρείται ως ο μοναδικός στρατιωτικός διοικητής που κατάφερε να εισβάλλει και νικήσει τις ΗΠΑ σε δικό τους έδαφος.

Πηγή:konstantinosdavanelos

Claude-Lévi Strauss

Brussels, 28 November 1908 – Paris, 1 November 2009

Ο «πατέρας» της σύγχρονης ανθρωπολογίας, Κλοντ-Λεβί Στρος, απεβίωσε στην ηλικία των 100 στο Παρίσι, όπως ανακοίνωσε η Γαλλική Ακαδημία την Τρίτη, χωρίς να δίνει περισσότερες πληροφορίες για τις συνθήκες του θανάτου του.

Ο δομιστής Κ-Λ.Στρος αποτέλεσε έναν από τους πλέον σημαίνοντες Γάλλους διανοούμενους του 20ου αιώνα, και συνέβαλε τα μέγιστα στη διαμόρφωση της σύγχρονης ανθρωπολογίας, εισάγοντας νέες έννοιες.

Με το έργο του έδειξε ότι η ανθρώπινη συμπεριφορά βασίζεται σε λογικά συστήματα τα οποία, αν και μπορεί να διαφέρουν εξωτερικά από κοινωνία σε κοινωνία, συγκροτούν κοινές δομές.

Γεννημένος στις Βρυξέλλες το 1908, με στέρεες φιλοσοφικές σπουδές, ο Λεβί Στρος έκανε πολλά ώστε να αποκατασταθεί η «πρωτόγονη» σκέψη, ανέτρεψε την ιδέα ότι ο δυτικός είναι ένας ανώτερος πολιτισμός και αμφισβήτησε την πρωτοκαθεδρία του ανθρώπου ανάμεσα στα άλλα έμβια όντα.

«Αν ο άνθρωπος κατέχει εξ αρχής δικαιώματα ως έμβιο ον, προκύπτει ότι αυτά τα δικαιώματα, που αναγνωρίζονται τόσο στην ανθρωπότητα όσο και στο είδος, συναντούν τα φυσικά τους όρια στα δικαιώματα των άλλων ειδών. Τα δικαιώματα της ανθρωπότητας σταματούν εκεί όπου η άσκησή τους θέτει σε κίνδυνο τα δικαιώματα των άλλων ειδών» είχε πει.

Γόνος αλσατοεβραϊκής οικογένειας, μελέτησε συστηματικά την ανθρώπινη κοινωνία και τις λειτουργίες της. Πήρε το πανεπιστημιακό δίπλωμα της Φιλοσοφικής σχολής το έτος 1931, ενώ βρέθηκε στους κόλπους του SFIO, προδρόμου του Σοσιαλιστικού Κόμματος.

Από τη θέση καθηγητή στο πανεπιστήμιο του Σάο Πάολο, έκανε από το 1935 πολλές εθνογραφικές αποστολές σε όλον τον Αμαζόνιο. Το 1941 θα καταφέρει να φθάσει στη Νέα Υόρκη, όπου δίδαξε κατά τον Β' Παγκόσμιο πόλεμο, για να επιστρέψει στη γενέτειρά του μεταπολεμικά και να γίνει καθηγητής Ανθρωπολογίας στο «Κολέγιο της Γαλλίας», όπου δίδαξε έως το 1982.

Το 1973 εισήλθε στη Γαλλική Ακαδημία, κατέχοντας ισοβίως την έδρα της Εθνολογίας.

Στα έργα του Στοιχειώδεις δομές συγγένειας των πρωτόγονων λαών και Δομική ανθρωπολογία θεμελίωσε τον δομισμό, εφαρμόζοντάς τον σε όλα τα ανθρώπινα είδη.

Κατά τη διάρκεια της καριέρας του, το κυριότερο μέρος της οποίας κράτησε περίπου έξι δεκαετίες, συνέγραψε θεμελιώδεις μελέτες για τον επιστημονικό του κλάδο, όπως τους Θλιβερούς Τροπικούς, το Μύθος και Νόημα, και την Αγρια Σκέψη.

Με επιβλητικό παράστημα και διεισδυτικό βλέμμα πίσω από τα χαρακτηριστικά γυαλιά του, εξαιρετικά φιλόμουσος και ειδικά φίλος της όπερας, λάτρης της Ιαπωνίας, βουδιστής στο τελευταίο στάδιο της ζωής, ο αιωνόβιος Γάλλος διανοητής διακρινόταν από μία «εκφοβιστική ντροπαλότητα», σύμφωνα με το στενό του περιβάλλον.

Στα τέλη της μακράς ζωής του έζησε σε ένα διακριτικό διαμέρισμα στο Παρίσι. Έγραψε, τότε, το έργο Από Κοντά και από Μακριά.

«Παρατηρώ την τρομακτική εξαφάνιση ειδών της πανίδας και της χλωρίδας. Το ανθρώπινο είδος ζει σε ένα καθεστώς εσωτερικής δηλητηρίασης. Σκέφτομαι τον κόσμο στον οποίο τελειώνω τις ημέρες μου. Και δεν αγαπώ αυτόν τον κόσμο», εξομολογήθηκε το 2005 σε μία από τις σπάνιες συνεντεύξεις που έδωσε σε προχωρημένη ηλικία.

Η Γαλλική Ακαδημία σχεδιάζει αφιέρωμα στον Κλοντ-Λεβί Στρος προς το τέλος της εβδομάδας.

Ο Γάλλος πρόεδρος Νικολά Σαρκοζί απέτισε φόρο τιμής «στον ακούραστο ανθρωπιστή, τον ερευνητικό πανεπιστημιακό, που πάντα αναζητούσε νέες γνώσεις, στον άνθρωπο που ήταν ελεύθερος από κάθε σεκταρισμό και κάθε κατήχηση, τον Κλοντ-Λεβί Στρος».

Ο Σαρκοζί είχε επισκεφθεί την πέρυσι τον Στρος με την ευκαιρία των εκατοστών γενεθλίων του για να του εκφράσει «την αναγνώριση όλου του έθνους».

Πηγή:in.gr

«Σιχαίνομαι τα ταξίδια και τους εξερευνητές», αυτή είναι η πρώτη φράση του βιβλίου «Θλιβεροί Τροπικοί»του διάσημου Γάλλου εθνολόγου Κλοντ Λέβι-Στρος.

O Λέβι-Στρος δεν διαθέτει το μικρόβιο του εξερευνητή, αλλά εκείνο το μανιώδους συλλέκτη. Οι επισκέπτες του Μουσείου του Κε Μπρανλί έχουν τη δυνατότητα να ανακαλύψουν τα 1478 εκθέματα που περισυνέλεξε κατά τη διάρκεια του βίου του ο Γάλλος εθνολόγος, θαυμάσουν τις φωτογραφίες του λευκώματος «Νοσταλγία της Βραζιλίας» που τράβηξε από το 1935 ως το 1939 στο Μάτο Γκράσο και την Αμαζονία.

O Λέβι-Στρος συνεχίζοντας τη παράδοση των Κεντροευρωπαίων ταξιδευτών (Ελγιν, Μαλρώ) μετέφερε στη χώρα του τα σημαντικότερα έργα τέχνης των πολιτισμών που ανακάλυπτε. Τα περισσότερα αντικείμενα συγκεντρώθηκαν κατά τη διάρκεια δύο ταξιδιών που πραγματοποίησε με τη σύζυγό του Ντίνα στην Αμαζονία ως απεσταλμένοι του τότε υπό διαμόρφωση Μουσείου Εθνολογίας «Musée de l’Homme».


Η πρώτη επιστημονική αποστολή (1926) ήταν αποδοτική καθώς συνοδεύτηκε από μια έκθεση των 678 αντικειμένων (κεραμικά, βέλη και τόξα, μουσικά όργανα κλπ) των φυλών Μπορόρος και Καντουβέος που εντάχθηκαν αυτομάτως στη συλλογή του Μουσείου. Η δεύτερη αποστολή (1938-39) στους Ναμπικουάρα και τους Τούπι-Καουαχιμπ δεν επέφερε ανάλογους καρπούς, καθώς τους ακολουθούσε σε κάθε βήμα ειδικός συνοδός με τη ρητή εντολή να μην επιτρέψει τη «μετανάστευση» των σημαντικότερων έργων.

Ο Λέβι-Στρος πλούτισε τη συλλογή του κατά τη διάρκεια της παραμονής του στις ΗΠΑ αγοράζοντας από τους αντικέρ σπάνια αντικείμενα των Ινδιάνων της βόρειας Αμερικής.

Πίσω από τον ανθρωπολόγο και τον ερασιτέχνη φωτογράφο, κρύβεται ο μανιώδης συλλέκτης. Κι ο «ο αυθεντικός συλλέκτης», σύμφωνα με τον Βάλτερ Μπένγιαμιν «δρα ως κυνηγός και κατακτητής». Η «συλλογή» αντικειμένων, έργων τέχνης «υπανάπτυκτων» πολιτισμών κρύβει ή φανερώνει την υπέρμετρη αλαζωνεία του Δυτικοευρωπαίου αποικειοκράτη που καταδυνάστευσε την υφήλιο και συνεχίζει να το πράττει mutantis mutandtis και σήμερα πουλώντας τα ομοιόμορφα, χρηστικά, εφήμερα και ευτελή του αντικείμενα στις τέσσερις γωνιές του (εκπολιτισμένου) πλανήτη.

Πηγή:στήν αράδα

Η Ελλάδα έχασε έναν πολύτιμο φίλο της




Φωτογραφία
Ο Στούρε Λίνερ


Από τους πιστούς και πολύτιμους φίλους της Ελλάδας, που αγάπησε βαθιά τη χώρα μας και συνέδεσε το όνομά του με αυτή, δείχνοντας έμπρακτα την αγάπη του, ο ελληνιστής, σουηδός καθηγητής Στούρε Λίνερ έφυγε από τη ζωή στα 92 του.

Αγάπησε και σπούδασε τον ελληνικό πολιτισμό και απέκτησε τον τίτλο του καθηγητή της Ελληνικής Γλώσσας στο Πανεπιστήμιο της Ουψάλας. Στην Κατοχή μάλιστα βρέθηκε στην Ελλάδα με τον Σουηδικό Ερυθρό Σταυρό, βοηθώντας τους Έλληνες τα δύσκολα εκείνα χρόνια και μεταφέροντας τρόφιμα με πλοία.

Αργότερα στήριξε τον αντιδικτατορικό αγώνα, ενώ η προσφορά του ήταν σημαντική και στο έργο της Σουηδικής Επιτροπής για την επιστροφή των Γλυπτών του Παρθενώνα.
Ο Στούρε Λίνερ έγινε αναπληρωτής γενικός γραμματέας του ΟΗΕ, όπου εργάστηκε επίσης με σημαντικό έργο.

Μέσα από τη λογοτεχνική, φιλολογική του δραστηριότητα και την αρθρογραφία του πρόβαλε ιδιαίτερα τη σύγχρονη Ελλάδα.

Συνέβαλε μάλιστα σημαντικά με τη μετάφραση του έργου του Γιώργου Σεφέρη στην απονομή του βραβείου Νομπέλ στον ποιητή.

Παντρεμένος με την Κλειώ Ταμπακοπούλου, έζησε για πολλά χώρα στην Ελλάδα. Το 2004, η ελληνική κυβέρνηση του απένειμε τον τίτλο του Πρεσβευτή του Ελληνισμού.

Τη θλίψη τους για τον θάνατο του ελληνιστή καθηγητή και φιλέλληνα, το όνομα του οποίου μένει στην Ιστορία συνδεδεμένο με τον Όμηρο, τον Αισχύλο, τον Σεφέρη, το Βυζάντιο, εκφράζει ο Πρωθυπουργός Γιώργος Παπανδρέου μιλώντας για την «τύχη που είχε να τον γνωρίζει προσωπικά» και ο υπουργός Πολιτισμού Παύλος Γερουλάνος λέγοντας πως «χάσαμε έναν πολύτιμο σύμμαχο».

Πηγή:http://digital.tanea.gr/

Δευτέρα 29 Μαρτίου 2010

Νίκος Αντωνάκος

Δευτερα, 6 Απριλιου 2009

Αιφνίδια έφυγε από τη ζωή το βράδυ της περασμένης Παρασκευής, από ανακοπή της καρδιάς, ο σκηνοθέτης και κριτικός κινηματογράφου Νίκος Αντωνάκος.

Ο Νίκος Αντωνάκος.
Ενώ μιλούσε στο αφιέρωμα της Εταιρείας Ελλήνων Σκηνοθετών, για τον Γιάννη Ρίτσο, αισθάνθηκε δυσφορία, και εξέπνευσε κατά τη μεταφορά του στο Νοσοκομείο "Αλεξάνδρα".

Γεννημένος το 1942, διατέλεσε Γενικός Γραμματέας της Εταιρείας Ελλήνων Σκηνοθετών και μέλος του ΔΣ, για περισσότερα από δέκα χρόνια. Συνεργάστηκε ως πολιτικός συντάκτης σε εφημερίδες του Λονδίνου, και συνέχισε ως αρθρογράφος στην Ελλάδα.

Κείμενα, κριτικές και διηγήματά του, δημοσιεύτηκαν στον περιοδικό και ημερήσιο τύπο. Έγραψε πολλά σενάρια για κινηματογράφο, ντοκιμαντέρ και τηλεόραση, ενώ επίσης έγραψε και σκηνοθέτησε πληθώρα θεατρικών έργων.

Τελευταία, δούλευε τη νέα του ταινία «Για πιάνο και ορχήστρα», ενώ παράλληλα, φρόντιζε την έκδοση του ομώνυμου μυθιστορήματός του, και του τρίτου τόμου πολιτικών κειμένων, «Ιστορίες της Κυριακής».


Πηγή:http://www.naftemporiki.gr/