Πέθανε ο πατέρας της Μυκηναϊκής επιγραφικής Ο Εμετ Μπένετ απεβίωσε σε ηλικία 93 ετών

Σε ηλικία 93 ετών πέθανε στο Μάντισον των Ηνωμένων Πολιτειών ο Εμετ Μπένετ, ο οποίος θεωρήθηκε ο πατέρας της Μυκηναϊκής επιγραφικής, αφού ο ρόλος του στην αποκρυπτογράφηση της Γραμμικής Β' υπήρξε καταλυτικός. Στη μονογραφία του «Οι πινακίδες της Πύλου» (1951) ο Μπένετ δημοσίευσε τον πρώτο οριστικό κατάλογο των συμβόλων της Γραμμικής Β κι αυτό αποτέλεσε το πρώτο βήμα για την ανάγνωση κάθε άγνωστης επιγραφής.

Δουλεύοντας αρχικά με την Αλις Κόμπερ, η οποία θεωρούνταν ως το θάνατό της το 1950 η διασημότερη επιγραφικός, ο Μπένετ αφιέρωσε τον περισσότερο χρόνο του στην δεκαετία του ΄40 προκειμένου να δημιουργήσει έναν κατάλογο με 80 περίπου χαρακτήρες. Καθένας από αυτούς αντιστοιχούσε σε μία συλλαβή μιας άγνωστης ακόμη γλώσσας.

Η ανάγνωση των πινακίδων της Γραμμικής Β ήρθε ένα χρόνο αργότερα από τον νεαρό τότε _1952 _ αρχιτέκτονα Μάκλ Βέντρις (πέθανε σε δυστύχημα το 1956), αυτός όμως βασίστηκε σ΄ αυτόν τον κατάλογο που συνέθεσε ο Μπένετ. Ετσι χάρη στον Μπένετ, την Κόμπερ και τον Βέντρις η Γραμμική Β θεωρείται τώρα η πρωιμότερη αναγνώσιμη γραφή στην Ευρώπη.

Ο Εμετ Λέσλι Μπένετ ο Νεώτερος γεννήθηκε στην Μινεάπολη το 1918 και σπούδασε στο Πανεπιστήμιο του Σινσινάτι με καθηγητή τον διαπρεπή αρχαιολόγο Κάρλ Μπλέγκεν, ο οποίος είχε πραγματοποιήσει ανασκαφές στην Πύλο φέρνοντας στο φως τα ανάκτορα του Νέστορα. Κατά τη διάρκεια του Β΄Παγκοσμίου πολέμου εργάσθηκε ως αποκρυπτογράφος βοηθώντας στην αποκρυπτογράφηση των ιαπωνικών μηνυμάτων. Και παρ΄ ότι δεν γνώριζε γιαπωνέζικα, όταν του έδιναν κωδικοποιημένα κείμενα, αυτό που έκανε ήταν να αναζητεί διάφορα μοτίβα μέσα σ΄αυτά ώστε να καταλήξει στην αποκωδικοποίησή τους.

Ο Μπένετ δίδαξε ως καθηγητής στο Γέιλ και στο Πανεπιστήμιο του Τέξας αλλά περισσότερο κοντά ήταν πάντα με το Πανεπιστήμιο του Ουινσκόνσιν όπου δίδαξε από το 1959 ως το 1988.

ΠΗΓΗ:http://www.tovima.gr/

Ήταν τσιγγάνος ο Τσάρλι Τσάπλιν;

Και όμως υπάρχει μια άγνωστη πτυχή της ζωής του Τσαρλς Σπένσερ Τσάπλιν, ο οποίος στη δεκαετία του 1910 αλλά και μετά ήταν από τα πιο αναγνωρίσιμα πρόσωπα στον κόσμο: υπάρχει πιθανότητα ο «Σαρλό» να ήταν τσιγγάνος.

Οταν η χήρα του, Ούνα, πέθανε το 1991, η κόρη τους Βικτόρια Τσάπλιν κληρονόμησε ένα γραφείο που ανήκε στον πατέρα της. Ενα συρτάρι ήταν κλειδωμένο. Όταν το άνοιξε ο κλειδαράς, βρέθηκε μια φιλική επιστολή γραμμένη στη δεκαετία του '70, από τον ογδοηκοντούτη τότε Τζακ Χιλ ο οποίος πληροφορούσε τον Τσάπλιν ότι είχε έρθει στον κόσμο «σε ένα τροχόσπιτο που ανήκε στη Βασίλισσα των Τσιγγάνων η οποία ήταν θεία μου. Γεννήθηκες στο Μπλακ Πατς του Σμέθουικ, κοντά στο Μπέρμιγχαμ».

Το πιστοποιητικό γέννησης του «Σαρλό», που γεννήθηκε το 1889, δεν έχει βρεθεί ποτέ. Η μητέρα του, Χάνα το γένος Χιλ, καταγόταν από οικογένεια «τράβελερς» ενώ το Μπλακ Πατς φιλοξενούσε μεγάλη κοινότητα Ρομά στο βιομηχανικό άκρο του Μπέρμιγχαμ. Δεν αποκλείεται λοιπόν ο Τσάρλι Τσάπλιν να ήταν ένας τσιγγάνος από τα Δυτικά Μίντλαντς.

Σύμφωνα με τον γιο του Τσάπλιν, Μάικλ, η επιστολή «πρέπει να ήταν σημαντική γι' αυτόν, διαφορετικά γιατί να την φυλάξει;».

http://www.tovima.gr

'Έφυγε» ο Ζοζέ Σαραμάγκου

Παρασκευή, 18 Ιουνίου 2010


Πέθανε ο βραβευμένος με Νόμπελ Πορτογάλος λογοτέχνης Ζοζέ Σαραμάγκου σε ηλικία 87 ετών, στο Λανθαρότε (στις Kανάριους Νήσους), όπου είχε αποτραβηχτεί μαζί με τη σύζυγό εδώ και πολλά χρόνια. Την είδηση του θανάτου του ανακοίνωσε η οικογένειά του και εκδοτικός οίκος Alfaguara.

Ο Σαραμάγκου ασχολήθηκε σχεδόν με όλα τα είδη του γραπτού λόγου ως μυθιστοριογράφος, ποιητής, θεατρικός συγγραφέας και δημοσιογράφος. Πριν δύο χρόνια ξεκίνησε το προσωπικό του μπλογκ, κάνοντας ενδιαφέρουσες παρεμβάσεις για ζητήματα της επικαιρότητας που κυκλοφόρησαν αργότερα σε βιβλίο με τίτλο «Το τετράδιο» (εκδ. Καστανιώτη).

Ο μπλόγκερ Σαραμάγκου ήταν «οργισμένος», σύμφωνα με τον Ουμπέρτο Έκο, ο οποίος έγραψε την εισαγωγή στην έκδοση. Ο Πορτογάλος λογοτέχνης είχε γράψει καυστικά σχόλια για τον Τζορτζ Μπους, τον Μπερλουσκόνι, τον Σαρκοζί αλλά και τρυφερά κείμενα για τους συγγραφείς που θαύμαζε.

Στο έργο του ο Σαραμάγκου συνδύαζε το μύθο, την αλληγορία, την Ιστορία και τη σουρεαλιστική φαντασία. Ο ίδιος θεωρούσε ότι το βασικό θέμα στα μυθιστορήματά του ήταν «η δυνατότητα του αδύνατου, τα όνειρα και οι ψευδαισθήσεις».

Μια «γεμάτη» ζωή

Ο Σαραμάγκου γεννήθηκε στο χωριό Αζινιάγκα της Πορτογαλίας το 1922, ενώ δύο χρόνια αργότερα η οικογένειά του μετακόμισε στη Λισαβόνα. Παρά την έφεση του νεαρού Σαραμάγκου στα γράμματα, οι γονείς του δεν είχαν τη δυνατότητα να τον στείλουν στο κλασικό γυμνάσιο κι έτσι συνέχισε τις σπουδές του στην τεχνική εκπαίδευση. Εργάστηκε ως μηχανικός αυτοκινήτων, ως μεταφραστής και δημοσιογράφος.

Το 1944 παντρεύτηκε την Ίλντα Ρέις. Το 1947, τη χρονιά που γεννήθηκε η κόρη του Βιολάντα δημοσίευσε το πρώτο του βιβλίο με τίτλο «Η γη της αμαρτίας». Μεσολάβησε ένα διάστημα σιωπής 19 χρόνων μέχρι να εκδώσει το δεύτερο βιβλίο του, την ποιητική ανθολογία «Οs Poemas Possiveis».

Το 1969 προσχώρησε στο Κομμουνιστικό Κόμμα της Πορτογαλίας που ήταν παράνομο κατά τη διάρκεια της δικτατορίας, ωστόσο δεν δίσταζε να ασκήσει κριτική στους συντρόφους του.Έλαβε μέρος στην «Επανάσταση των γαρυφάλλων» που οδήγησε στην πτώση της χούντας του Σαλαζάρ.

Έγινε γνωστός το 1982 με το βιβλίο του «Το χρονικό του μοναστηριού», ένα ερωτικό μυθιστόρημα που εξελίσσεται τον 18ο αιώνα. Το 1992 ξέσπασε σκάνδαλο στην Πορτογαλία με την έκδοση του βιβλίου του «Το κατά Ιησούν Ευαγγέλιο» που θεωρήθηκε βλάσφημο από τους Καθολικούς. Η πορτογαλική κυβέρνηση απέρριψε την υποψηφιότητά του για το Ευρωπαϊκό Βραβείο Λογοτεχνίας και την επόμενη χρονιά ο Σαραμάγκου αυτοεξορίστηκε στο Λανθαρότε μαζί με τη δεύτερη σύζυγό του.

Το 1998 τιμήθηκε με το βραβείο Νόμπελ. Το μυθιστόρημά του «Περί τυφλότητος» μεταφέρθηκε στη μεγάλη οθόνη από τον Φερνάντο Μεϊρέλες. Μέσα σε εξήντα χρόνια εξέδωσε περίπου τριάντα έργα: μυθιστορήματα, ποιήματα, δοκίμια και θεατρικά έργα.

http://www.naftemporiki.gr


Ο θάνατός του χθες αποδόθηκε σε λευχαιμία από την οποία έπασχε πολλά χρόνια.

Τη σορό συνοδεύει στην Πορτογαλία η υπουργός Πολιτισμού της χώρας, Γκαμπριέλα Καναβίλας και η χήρα του συγγραφέα, Πιλάρ ντελ Ρίο.

Χιλιάδες κάτοικοι του Λανθαρότε συγκεντρώθηκαν χθες το απόγευμα για να αποτίσουν φόρο τιμής στο συγγραφέα.

Η οικογένεια του Σαραμάγκου δέχτηκε συλλυπητήρια από τον ισπανό πρωθυπουργό Χοσέ Λουίς Ροντρίγκες Θαπατέρο, την πρόεδρο της Αργεντινής, Κριστίνα Φερνάντες Κίρχνερ και τον πορτογάλο πρόεδρο Ανιμπαλ Καβάκο Σίλβα.

Η σορός του θα αποτεφρωθεί στη Λισαβόνα και μέρος από την τέφρα θα σκορπιστεί στην γενέτειρά του, το χωριό Αζινιάγκα της Πορτογαλίας, ενώ η υπόλοιπη θα ταφεί κάτω από μια ελιά στον κήπο του σπιτιού του, σύμφωνα με πηγές της οικογενείας του.

Μέχρι στιγμής δεν έχει οριστεί ημερομηνία για τις τελετές.

Ενοπλος κομμουνιστής μέχρι το 1969, ο Σαραμάγκου προκάλεσε αρκετές διαμάχες για τις πολιτικές του θέσεις, όπως όταν κατηγόρησε το Ισραήλ ότι έχει μετατρέψει τα παλαιστινιακά εδάφη σε στρατόπεδο συγκέντρωσης ή όταν πρότεινε τη συνένωση της Πορτογαλίας και της Ισπανίας σε ένα κράτος που θα αποκαλείται Ιβηρία.

Εγκαταστάθηκε στο Λανθαρότε για να διαμαρτυρηθεί για την τότε συντηρητική κυβέρνηση της χώρας του.

Τα γνωστότερα μυθιστορήματα του είναι τα εξής: Εγχειρίδιο ζωγραφικής και καλλιγραφίας(1977), Από τη γη θρεμμένος(1980), Το χρονικό του μοναστηριού(1983), Η χρονιά που πέθανε ο Ρικάρντο Ρέις(1984), Η πέτρινη σχεδία(1986), Ιστορία της Πολιορκίας της Λισαβόνας,(1988), Το κατά Ιησούν Ευαγγέλιον(1997), Περί τυφλότητος,(1995), Όλα τα ονόματα (1997).

http://www.adesmeytos.gr

Απεβίωσε ο συγγραφέας Ζοζέ Σαραμάγκου
Ο κάτοχος Νομπέλ Λογοτεχνίας (1998) υπέκυψε τελικά στη λευχαιμία.


Πέθανε ο βραβευμένος με Νόμπελ πορτογάλος συγγραφέας Ζοζέ Σαραμάγκου σε ηλικία 87 ετών στο ισπανικό νησί Λανθαρότε στα Κανάρια Νησιά, ανακοινώθηκε από την οικογένειά του και τον εκδοτικό του οίκο Alfaguara.

Ο Ζοζέ Σαραμάγκου γεννήθηκε το 1922 στο χωριό Aζινιάγκα της Πορτογαλίας και ήταν το παιδί ακτήμονων χωρικών που αργότερα μετακόμισαν στη Λισαβόνα.

Εγκατέλειψε το σχολείο σε ηλικία 12 ετών για να εργαστεί ως κλειδαράς, επάγγελμα το οποίο άσκησε για δύο χρόνια.

Μετά το πρώτο του μυθιστόρημα «Γη της Αμαρτίας» που δημοσιεύθηκε το 1947, πέρασαν 19 χρόνια μέχρι να εκδώσει το δεύτερο βιβλίο του μία ποιητική ανθολογία με τίτλο «Os Poemas Possiveis». Εντωμεταξύ εργάστηκε ως διοικητικός υπάλληλος, ως υπάλληλος σε εκδοτικούς οίκους και συνεργάστηκε με πολλές εφημερίδες.

Γράφτηκε στο Κομμουνιστικό Κόμμα το 1969, ενώ τον Απρίλιο του 1974 πήρε μέρος στην «Επανάσταση των Γαρυφάλλων» που οδήγησε στην πτώση της χούντας του Σαλαζάρ.

Το δεύτερο μυθιστόρημά του «Εγχειρίδιο Ζωγραφικής και Καλλιγραφίας» δημοσιεύθηκε το 1977, όμως έγινε γνωστός το 1982, σε ηλικία 60 ετών, με το βιβλίο του «Το χρονικό του μοναστηριού», ένα ερωτικό μυθιστόρημα που εκτυλίσσεται τον 18ο αιώνα.

Το 1992 ξέσπασε σκάνδαλο στην Πορτογαλία με την έκδοση του βιβλίου «Το κατά Ιησούν Ευαγγέλιον», όπου περιγράφει τον Χριστό να χάνει την παρθενιά του από τη Μαρία Μαγδαληνή και χρησιμοποιεί το Θεό για να εξασφαλίσει την παγκόσμια κυριαρχία. Το βιβλίο δέχθηκε τα πυρά της πορτογαλική εκκλησίας, ενώ η πορτογαλική κυβέρνηση απέρριψε την υποψηφιότητά του για το Ευρωπαϊκό Βραβείο Λογοτεχνίας, γεγονός που ώθησε τον συγγραφέα να κατηγορήσει την κυβέρηση για λογοκρισία. Την επόμενη χρονιά ο Σαραμάγκου εγκατέλειψε τη χώρα του και από το 1993 ζούσε αυτοεξόριστος στο νησί Λανθαρότ στα ισπανικά Κανάρια Νησιά.

Το 1998 τιμήθηκε με το βραβείο Νόμπελ.

Το Νοέμβριο του 2009 εξέδωσε το τελευταίο του μυθιστόρημα «Κάιν», που εξιστορεί με ειρωνικό τρόπο τη βιβλική ιστορία της δολοφονίας του Άβελ από τον αδερφό του Κάιν, προκαλώντας και πάλι την Καθολική Εκκλησία. Κατά τη διάρκεια της παρουσίασης του βιβλίου ο Σαραμάγκου είπε ότι η Βίβλος είναι «ένα εγχειρίδιο κακής ηθικής» και «ένας καταλογος με ό,τι χειρότερο έχει η ανθρώπινη φύση».

Μέσα σε εξήντα χρόνια ο Σαραμάγκου εξέδωσε 30 έργα: μυθιστορήματα, ποιήματα, δοκίμια και θεατρικά έργα.

www.kathimerini.gr

Παραμυθάς, αυτοδίδακτος, νομπελίστας
«Έφυγε» σε ηλικία 87 ετών ο Πορτογάλος συγγραφέας Ζοζέ Σαραμάγκου

Ο Πορτογάλος Ζοζέ Σαραμάγκου, ουσιαστικά αυτοδίδακτος, τιμήθηκε με το Νόμπελ Λογοτεχνίας το 1998

Μαδρίτη, Ισπανία

Απεβίωσε σε ηλικία 87 ετών ο Νομπελίστας Πορτογάλος συγγραφέας Ζοζέ Σαραμάγκου. Ο εκδότης του δήλωσε ότι ο Σαραμάγκου πέθανε στο σπίτι του στο Λανθαρότε, στα Κανάρια Νησιά.

Σύμφωνα με τον εκδότη, Τζεφερίνο Κοέλο, η κατάσταση της υγείας του συγγραφέα είχε επιδεινωθεί μετά από μία πρόσφατη ασθένεια.

Από το 1993 ζούσε στο νησί Λανθαρότε μαζί με τη σύζυγό του, Πιλάρ. Ο συγγραφέας, που έπασχε από λευχαιμία, νοσηλεύθηκε αρκετές φορές τα τελευταία χρόνια στο νοσοκομείο κυρίως εξαιτίας αναπνευστικών προβλημάτων.

Ο Ζοζέ Σαραμάγκου γεννήθηκε το 1922 στο χωριό Αζινιάγκα της Πορτογαλίας. Χρειάστηκε να εγκαταλείψει νωρίς το σχολείο για να δουλέψει και ήταν ουσιαστικά αυτοδίδακτος.

Ιστορίες-ύμνοι για τον κάθε Ανώνυμο

Η πρώτη νουβέλα του Γη της αμαρτίας εκδόθηκε το 1947, μεσολάβησαν όμως τριάντα περίπου χρόνια μέχρι την έκδοση του σημαντικότερου μέρους του έργου του, για το οποίο βραβεύτηκε το 1998 με το βραβείο Νόμπελ.

Το βιβλίο του Το κατά Ιησούν Ευαγγέλιον δέχθηκε τα πυρά της πορτογαλική εκκλησίας, ενώ η πορτογαλική κυβέρνηση απέρριψε την υποψηφιότητά του για το Ευρωπαϊκό Βραβείο Λογοτεχνίας, γεγονός που ώθησε τον συγγραφέα να κατηγορήσει την κυβέρνηση για λογοκρισία.

Ανάμεσα στα πιο γνωστά του μυθιστορήματα είναι: Εγχειρίδιο ζωγραφικής και καλλιγραφίας (1977), Από τη γη θρεμμένος (1980), Το χρονικό του μοναστηριού (1983), Η χρονιά που πέθανε ο Ρικάρντο Ρέις (1984), Η πέτρινη σχεδία (1986), Ιστορία της Πολιορκίας της Λισαβόνας (1988), Το κατά Ιησούν Ευαγγέλιον (1997), Περί τυφλότητος (1995), Όλα τα ονόματα (1997), Η Σπηλιά, Περί Φωτίσεως, Περί Θανάτου, Άνθρωπος Αντίγραφο.

Με τη λεπτή ειρωνεία στα κείμενά του, τους διαλόγους που μπορεί να εκτείνονται σε μία παράγραφο «μήκους» τριών σελίδων και χωρίς ούτε μία παύλα, τους πρωταγωνιστές στους οποίους δεν θέλει να χαρίσει ούτε καν όνομα, ο Σαραμάγκου χρησιμοποίησε και τελικά υπερέβη την αλληγορία, καταφέρνοντας να μεταδώσει στα έργα του την αγνή του αγάπη για τον άνθρωπο, την ειλικρινή καχυποψία στην Εξουσία και να κάνει αυτό που θέλει να κάνει κάθε πραγματικός συγγραφέας: Να πει μία ιστορία.

Οι ιστορίες των βιβλίων του φαίνονται περίεργες, αλλά η εκκεντρικότητά τους είναι απροσποίητη: Στο «Περί Θανάτου», ο Χάρος (γυναίκα, για τον Σαραμάγκου, εξαιτίας του γραμματικού γένους του θανάτου στα πορτογαλικά) αποφασίζει να κάνει απεργία: Η αρχική ευφορία γρήγορα γίνεται εφιάλτης όταν το ένα πρόβλημα ακολουθεί το άλλο, τα νοσοκομεία ξεχειλίζουν από αρρώστους, στην Εκκλησία δεν μένει πια τίποτα για να τρομοκρατήσει τους πιστούς, και τα γραφεία κηδειών επιβιώνουν κηδεύοντας σκύλους και καναρίνια.

Στην «Πέτρινη Σχεδία», ολόκληρη η Ιβηρική χερσόνησος ξεκολλάει από την ήπειρο της Ευρώπης και αρχίζει να πλέει στον Ατλαντικό (ορίστε μία λύση για τα ελλείμματα, θα σχολίαζε σήμερα ο συγγραφέας). Στο «Περί Τυφλότητος», που έγινε πριν από λίγα χρόνια ταινία, τον πληθυσμό μίας ολόκληρης χώρας χτυπά ξαφνικά μία επιδημία τυφλότητας από την οποία γλιτώνει μόνο μία γυναίκα.

Στο «Περί Φωτίσεως», η ίδια χώρα πλήττεται αυτή τη φορά από μία επιφοίτηση: Ίσως στο πιο πολιτικό του μυθιστόρημα, ο Σαραμάγκου βάζει τους ψηφοφόρους ενός ολόκληρου κράτους, που μοιάζει πολύ με την Πορτογαλία, να απορρίπτουν συλλήβδην τους πολιτικούς τους ψηφίζοντας δύο φορές συντριπτικά λευκό στις εκλογές. Οι πολιτικοί εγκαταλείπουν την πρωτεύουσα στην τύχη της, αλλά οι ελπίδες τους διαψεύδονται: Η πόλη όχι μόνο δεν βυθίζεται στο χάος, αλλά φαίνεται να αποδεικνύει ότι δεν τους χρειάζεται.

Ο «Άνθρωπος Αντίγραφο» είναι ένα από τα λίγα βιβλία στα οποία ο πρωταγωνιστής έχει όνομα, αλλά δυστυχώς αυτή τη φορά του λείπει η προσωπικότητα.

Το τελευταίο του βιβλίο με τίτλο Κάιν εκδόθηκε το Νοέμβριο. Το βιβλίο εξιστορεί με ειρωνικό τρόπο τη βιβλική ιστορία της δολοφονίας του Άβελ από τον αδερφό του Κάιν, προκαλώντας και πάλι την Καθολική Εκκλησία.

Κατά τη διάρκεια της παρουσίασης του βιβλίου ο συγγραφέας είχε πει ότι η Βίβλος είναι «ένα εγχειρίδιο κακής ηθικής» και «ένας κατάλογος με ό,τι χειρότερο έχει η ανθρώπινη φύση».

Μέσα σε εξήντα χρόνια ο Ζ.Σαραμάγκου εξέδωσε 30 έργα: μυθιστορήματα, ποιήματα, δοκίμια και θεατρικά έργα.

http://news.in.gr

Ντίνος Ηλιόπουλος(1915 Αλεξάνδρεια-2001)

Ο Ντίνος Ηλιόπουλος γεννήθηκε στην Αλεξάνδρεια της Αιγύπτου το 1915. Ο Πελοποννήσιος στην καταγωγή πατέρας του ήταν μεγαλέμπορας και μετά το οικονομικό κραχ του 1929 η πολυάριθμη οικογένειά του έφυγε για τη Mασσαλία, όπου ο Nτίνος τελείωσε το γυμνάσιο. Στην Αθήνα έφτασε έξι χρόνια αργότερα και ακολούθησε εμπορικές σπουδές. Υπηρέτησε τη θητεία του στο στρατό, όμως η απόλυσή του απ' αυτόν συνέπεσε με την έναρξη του πολέμου του 1940 κι έτσι ξαναντύθηκε στο χακί.

Αργότερα έδωσε εξετάσεις στη Δραματική Σχολή του τότε Βασιλικού Θεάτρου, απ' όπου απορρίφθηκε, για να περάσει τελικά στη Σχολή του Γιαννούλη Σαραντίδη.

Στο θέατρο πρωτοεμφανίστηκε το 1944 με το θίασο της Κατερίνας στο έργο του Λέο Λεντς «Κυρία, σας αγαπώ» και έκτοτε συμμετείχε στους θιάσους της Μαρίκας Κοτοπούλη, της Μαίρης Αρώνη, του Δημήτρη Χορν και πολλών άλλων. Tο 1954 συγκρότησε θίασο με το Μίμη Φωτόπουλο, με τον οποίο αποτέλεσαν ανεπανάληπτο κωμικό δίδυμο. Τρία χρόνια αργότερα και μέχρι το 1969 δημιούργησε δικό του θίασο, ανεβάζοντας έργα όπως: «Το κοροϊδάκι της δεσποινίδος», «Η κυρία του κυρίου», «Το έξυπνο πουλί», «Ο φίλος μου ο Λευτεράκης», «Εξοχικόν κέντρον ο Έρως» κ.ά.

Τα επόμενα χρόνια στράφηκε στην επιθεώρηση, πρωταγωνίστησε σε μιούζικαλ («Καμπαρέ», «Γλυκιά Ίρμα»), περιόδευσε στις ΗΠΑ και στον Καναδά. Tο 1977 ερμήνευσε τον «Αμφιτρύωνα» του Πλαύτου στο Εθνικό Θέατρο, ενώ το 1978 εμφανίστηκε στην Επίδαυρο και στο Ηρώδειο με τις «Θεσμοφοριάζουσες» του Αριστοφάνη σε σκηνοθεσία Αλ. Σολωμού. Για την προσφορά του στο θέατρο τιμήθηκε με το Χρυσό Σταυρό Γεωργίου Α'.

Ο Ντίνος Ηλιόπουλος είχε λατρεία και για την έβδομη τέχνη. Ο κινηματογράφος είχε μπει στη ζωή του από το 1948, όταν έκανε το ντεμπούτο του στη μεγάλη οθόνη με την ταινία «Εκατό χιλιάδες λίρες». Ακολούθησαν περισσότερα από 90 φιλμς, πολλά από τα οποία έμειναν ως κλασσικά, όπως: «Θανασάκης ο πολιτευόμενος» (1954), «Κακρυκωσταίοι και Κοντογιώργηδες» (1960), «Το κοροϊδάκι της δεσποινίδος» (1960), «Μερικοί το προτιμούν κρύο» (1963), «Ο φίλος μου ο Λευτεράκης» (1963), «Το Δόλωμα» (1964), «Η Κοροϊδάρα» (1967), «Ο Στρατής παραστράτησε» (1969). Το 1986 συμμετέχει στην ταινία του Θόδωρου Αγγελόπουλου «Μελισσοκόμος».

Στο ενεργητικό του περιλαμβάνονται, ακόμα, τρεις δίσκοι -ο ένας με σατιρικά του Σουρή, δύο βιβλία με ευθυμογραφήματα, μια ποιητική συλλογή και φυσικά την αυτοβιογραφία του με τίτλο «Ένας Hλιόπουλος ονόματι Nτίνος».

Πέθανε στις 4 Ιουνίου του 2001.

Σταύρος Παράβας(1937 – 2008)

16/9/2008




Ο μεγάλος μας κωμικός Σταύρος Παράβας γεννήθηκε στις 15 Απριλίου του 1937 από γονείς Μικρασιάτες και ήταν ο μικρότερος από τα πέντε αδέλφια του. Μεγάλωσε στα Προσφυγικά, στη λεωφόρο Αλεξάνδρας. Τα παιδικά του χρόνια ήταν δύσκολα, αλλά γεμάτα από αγάπη, ανεμελιά και όνειρα, όπως έλεγε...

Από μικρός έπεσε στα βαθιά, καθώς έπρεπε να βοηθήσει την οικογένειά του. Έτσι, για αρκετά χρόνια έκανε δουλειές του ποδαριού. Όμως, το σαράκι του ηθοποιού τον έτρωγε. Από τα σχολικά του χρόνια, ακόμη, συμμετείχε σε θεατρικές παραστάσεις, ενώ τα αδέλφια και οι συμμαθητές του τον παρότρυναν να συνεχίσει.

Τα πρώτα μαθήματα υποκριτικής τα διδάχτηκε το 1952, δίπλα στον ηθοποιό Θεόδωρο Έξαρχο και λίγα χρόνια μετά σπούδασε στη Δραματική Σχολή του Κώστα Μιχαηλίδη. Η πρώτη του επαφή με το σανίδι ήταν με το θίασο της κυρίας Κατερίνας στο έργο «Πρώτο Ψέμα» του Γεώργιου Ρούσσου. Στη συνέχεια εμφανίστηκε σε διάφορα θεατρικά με το Ντίνο Ηλιόπουλο και τη Βίλμα Κύρου.

Στον κινηματογράφο πρωτοεμφανίστηκε το 1960, στην ταινία «Χριστίνα» του Γιάννη Δαλιανίδη, με πρωταγωνιστές τον Ντίνο Ηλιόπουλο, την Τζένη Καρέζη και τον Ανδρέα Μπάρκουλη. Ακολούθησε ο «Σκληρός Άντρας», το «Παιδί της πιάτσας» και το «Έξυπνο πουλί», σε ρόλους που σφυρηλάτησαν ένα από τα μετέπειτα στερεότυπα του κοινού για τον Σταύρο Παράβα, αυτό του λαϊκού μάγκα. Την ίδια χρονιά (1961) ήρθε και η «Αλίκη στο Ναυτικό» ως συνάδελφος ναυτικός δόκιμος του Δημήτρη Παπαμιχαήλ.

Σε αυτή την περίοδο και στο πλάι του Κώστα Χατζηχρήστου εργάστηκε άοκνα στο μουσικό θέατρο, ανεβάζοντας μερικά πολύ δημοφιλή νούμερα, όπως ο «Nτένις ο τρομερός», ο «Ντιρλαντά» κ.ά.

Συνεχίζοντας τις κινηματογραφικές του εμφανίσεις, στα μέσα της δεκαετίας του 1960 έδωσε σάρκα και οστά στο διαβόητο «Φίφη» σε αλλεπάλληλες ταινίες, όπως «Εμίρης και κακομοίρης» (1964), «Μπετόβεν και μπουζούκι» (1965) και «Φίφης ο ακτύπητος» (1966). Αυτός ήταν και ο δεύτερος ρόλος που έγινε σήμα κατατεθέν για το Σταύρο Παράβα: Μια οπισθοδρομική απεικόνιση του ομοφυλόφιλου άντρα, περισσότερο βασισμένη στην εικόνα που, όμως, στη συντηρητική Ελλάδα του 1960 έβγαλε άφθονο γέλιο.

Στα χρόνια της δικτατορίας των Συνταγματαρχών κι ενώ η καριέρα του ήταν στο απόγειό της, ένα θεατρικό νούμερο στο «ΡΕΞ» στάθηκε η αιτία να φυλακιστεί στη Γυάρο και να βασανιστεί. Η περίοδος αυτή σφράγισε και την καριέρα του, αφού ο ίδιος γύρισε αλλαγμένος. Από το «Φίφη» και το «Μάγκα», έκανε στροφή στο κλασσικό και το σύγχρονο ρεπερτόριο. Στα αξιοσημείωτα, ο «Πλούτος» του Αριστοφάνη σε σκηνοθεσία Λούκα Ρονκόνι, οι «Ιππείς» του Αριστοφάνη με το Αμφιθέατρο του Σπύρου Ευαγγελάτου, οι «Εκκλησιάζουσες», οι «Ψύλλοι στ' αφτιά» του Φεντό με τον θίασο Καλογεροπούλου, το «Μόνο ζευγάρι» με συμπρωταγωνιστή τον Νίκο Κούρκουλο, στα «Σκουπίδια», στα «Χριστούγεννα των Κουπιέλο» κ.ά.

Ο Σταύρος Παράβας συνεργάστηκε με μεγάλα ονόματα του θεάτρου και του κινηματογράφου. Έλαβε μέρος σε 47 ταινίες, σε πολλές θεατρικές παραστάσεις και σε τηλεοπτικά σήριαλ («Το φάντασμα», «Τα αδέρφια», «Οικογένεια Μουσαμά»). Βραβευθεί για το έργο του ως Πρόεδρος του Δημοτικού Περιφερειακού Θεάτρου Σερρών, αλλά και για την προσφορά του στο θεατρικό σανίδι.

Από το γάμο του με τη σύζυγό του Άννυ απέκτησε τρία παιδιά: Δύο κόρες, τη Μάρθα και τη Βανέσσα, κι ένα γιο, τον Τζόναθαν. Την περίοδο της δικτατορίας, όμως, η σύζυγός και τα παιδιά του επέστρεψαν μόνιμα στην Αγγλία. Το 2002 ο γιος του πέθανε και ο θάνατός του του στοίχισε πολύ. Από κει και μετά η ζωή του άλλαξε, οι δουλειές του δεν πήγαιναν καλά, όμως, δεν το έβαλε κάτω...

Το Φεβρουάριο του 2008 εισήχθη στον Ερυθρό Σταυρό με επιπλοκές στην καρδιακή λειτουργία. Έπειτα από πολύμηνη μάχη, άφησε την τελευταία του πνοή στις 15 Σεπτεμβρίου 2008, από ανακοπή καρδιάς.

Λεωνίδας Ντε Πιαν

23/12/2008




Ο χορευτής και χορογράφος, που εμφανίστηκε στις σπουδαιότερες σκηνές του κόσμου και διετέλεσε διευθυντής του μπαλέτου της Λυρικής, έφυγε στα 82 του.

Ο χορός στην Ελλάδα τού οφείλει πολλά. Ο Λεωνίδας Ντε Πιαν, μία από τις χαρισματικές προσωπικότητες, εκείνες που σημάδεψαν την τέχνη τους και την εποχή τους, κηδεύτηκε χθες στο Α' Νεκροταφείο με δαπάνη του υπουργείου Πολιτισμού. Χορευτής και χορογράφος, «μπαλαρίνος», όπως προτιμούσε να αποκαλεί εαυτόν.

Μπορεί να κέρδισε το κοινό σε όλο τον κόσμο με τις πιρουέτες του, μπορεί να χορογράφησε τα μεγαλύτερα έργα για μπαλέτο, ωστόσο ο ίδιος λάτρευε τη διδασκαλία και τους μαθητές του, οι οποίοι υπήρξαν πολλοί -το σύνολο των Ελλήνων χορευτών μαθήτευσε κοντά του- μέσα σε, περίπου, τρεις δεκαετίες.

Ανθρωπος ζωντανός, με πνεύμα, με χιούμορ, «περήφανος, ακούραστος, γενναιόδωρος, ανεξάντλητος με... τις απίστευτες ιστορίες σου να σκορπίζεις χαρά, γέλιο, γνώση, φως! Με έμφυτη μουσικότητα, με πνεύμα οξύ και αισιόδοξο, με αυτοσαρκασμό και χάρη! Χαριτωμένος δάσκαλος, πολύτιμος, γοητευτικός! Ενα μεγάλο αγόρι...», όπως σημειώνει η διευθύντρια της σχολής μπαλέτου της «Εθνικής Λυρικής Σκηνής», Ντένυ Ευθυμίου στη μνήμη του.


«Δον Κιχώτης» και «Λίμνη των Κύκνων» ήταν μεταξύ των έργων που χορογράφησε ο Λεωνίδας Ντε Πιάν


Ο Λεωνίδας Ντε Πιαν γεννήθηκε στην Αθήνα από πατέρα Ιταλό και μητέρα Ελληνίδα. Το 1947 έφυγε για να σπουδάσει στο Βασιλικό Μπαλέτο του Λονδίνου.

Υπήρξε αριστούχος της «Βασιλικής Ακαδημίας Χορού». Αργότερα, στο Παρίσι, σπούδασε με τη μεγάλη χορεύτρια της τσαρικής Ρωσίας Ολγα Πρεομπραζένσκα και τους Σ. Λιφάρ, Τ. Καρσάβινα, Α. Ντολίν, Β. Ιντζικόφσκι, Μπ. Νιζίνσκα, Α. Βολινίν.

Επί 20 χρόνια χόρεψε και χορογράφησε στα Μεγάλα Μπαλέτα του Μαρκήσιου ντε Κουέβας, στο Αμέρικαν Μπαλέ Θίατερ και στα Μπαλέτα της Γαλλίας. Ετσι του δόθηκε η ευκαιρία να κάνει πέντε φορές τον γύρο του κόσμου και να εμφανιστεί στα πιο φημισμένα θέατρα: Κόβεντ Γκάρντεν του Λονδίνου, Μετροπόλιταν Οπερα της Νέας Υόρκης, Σαν Κάρλο της Νάπολης, Μπέγιας Αρτες του Μεξικού, Κολόν του Μπουένος Αϊρες, Κρατική Οπερα του Βερολίνου, Champs-Ιlysιes του Παρισιού. Εχει χορέψει όλο το κλασικό ρεπερτόριο: Ζιζέλ, Λίμνη των κύκνων, Καρυοθραύστη, Συλφίδες, Δον Κιχώτη και έργα των σύγχρονων χορογράφων Ζ. Μπαλανσίν, Τζ. Ρόμπινς, Ρ. Πετί, Μπ. Νιζίνσκα.

Ο Σερζ Λιφάρ και ο Ζορζ Σκιμπίν χορογράφησαν έργα ειδικά γι αυτόν.

Εχει ιδρύσει το «Κέντρο Κλασικού Μπαλέτου Κάμερ Ντε Πιαν» και το «Μπαλέτο Αθηνών». Την περίοδο 1994-1999 διετέλεσε καλλιτεχνικός διευθυντής του Μπαλέτου της Λυρικής Σκηνής, με το οποίο ανέβασε τα έργα «Δον Κιχώτης» στο Ηρώδειο (1996), «Σεμπάστιαν» και «Κουρσάρος» που σημείωσαν ιδιαίτερη καλλιτεχνική επιτυχία.

Μεταξύ των τελευταίων χορογραφιών του ήταν η «Ζιζέλ» (2001) και η «Λίμνη των Κύκνων» (2006) που αποτέλεσε και το «κύκνειο άσμα» του στο «Μέγαρο Μουσικής Αθηνών». Είχε γράψει δύο αυτοβιογραφικά βιβλία, τις «Εξήντα αυλαίες» (εκδόσεις «Ωκεανίδα», 1989) και το «Εμένα κοιτάνε» (εκδόσεις «Καστανιώτης», 1997).

Διετέλεσε μέλος της καλλιτεχνικής επιτροπής της ΕΛΣ, του ΚΘΒΕ και του Δήμου Καλαμάτας, μέλος του ΔΣ του Πολιτιστικού Κέντρου Δήμου Αθηναίων, μέλος εξεταστικής επιτροπής διεθνούς διαγωνισμού Βάρνας (Βουλγαρία).

http://www.ethnos.gr

Ευγένιος Σπαθάρης(2 Ιανουαρίου 1924 - 9 Μαΐου 2009)

"Θα έπρεπε να φτιάξουν ένα άγαλμα του Καραγκιόζη. Όλη η Ελλάδα θεατρίστηκε μαζί του. Οι άνθρωποι με αυτόν έμαθαν να γελούν και να ονειρεύονται" έλεγε ο Ευγένιος Σπαθάρης.


Γεννήθηκε στην Κηφισιά στις 2 Ιανουαρίου 1924. Μετά τις εγκύκλιες σπουδές του άρχισε να ασχολείται με τη ζωγραφική και ιδιαίτερα με τους ήρωες του θεάτρου σκιών, από τους πρωτοπόρους του οποίου ήταν ο πατέρας του, ο οποίος απεβίωσε το 1974. Το γεγονός αυτό τον εξοικείωσε με το καλλιτεχνικό αυτό είδος και ξεκίνησε να δίνει ο ίδιος παραστάσεις, αρχικά στη διάρκεια της κατοχής, σε θέατρα της Αθήνας, σε πρεσβείες, στη Γεννάδειο Βιβλιοθήκη κ.α..

Από τότε, έδωσε πληθώρα παραστάσεων, τόσο στην Ελλάδα όσο και σε χώρες του εξωτερικού, συμμετέχοντας σε διεθνή φεστιβάλ και συνέδρια ειδικά για το θέατρο σκιών. Παρουσίασε πολλά έργα με ήρωα τον Καραγκιόζη, τόσο ως άψυχο υλικό (φιγούρες ηρώων), όσο και σε έμψυχη (ζωντανή) παράσταση με ηθοποιούς, στο Κρατικό Θέατρο Β. Ελλάδος, στο «Ελληνικό Χορόδραμα», στο Θέατρο Χατζώκου (Θεσσαλονίκη), στο Θέατρο Συντεχνίας κ.α. με τις παραστάσεις «Το ταξίδι», «Το καταραμένο φίδι», «Ο δικτάτορας», «Ο Αλέκος με τα κυδώνια» κ.ά.


Το 1950 ο Ευγένιος πραγματοποιεί την πρώτη του συμμετοχή σε κινηματογραφική ταινία, στο Πικρό Ψωμί του Γρηγόρη Γρηγορίου. Έπαιξε έργα του στην κρατική τηλεόραση από το 1966 μέχρι το 1992[2]. Κάποια από τα έργα του αυτά κυκλοφορούσαν μέχρι και τα μέσα της δεκαετίας του '90 σε βιντεοκασέτες, ενώ τις ημέρες του θανάτου του ξεκίνησε συμπτωματικά η κυκλοφορία τους σε DVD.


Το 1970 κυκλοφόρησε 13 εικονογραφημένα τεύχη (των 2 δρχ. έκαστο) με μαυρόασπρες φιγούρες και έγχρωμο εξώφυλλο. Ενώ το 1979 παρουσιάστηκε από τις εκδόσεις Νεφέλη το επιτυχημένο βιβλίο του «Ο Καραγκιόζης των Σπαθάρηδων» με εφτά έργα και εφτά περιλήψεις (τα τέσσερα δικά του και τα τρία του πατέρα του Σωτήρη). Από το 1962 κυκλοφόρησαν 10 έργα του σε δίσκους 45 στροφών από την His Master's Voice, ενώ ακολούθησαν άλλοι 2 δίσκοι 33 στροφών από τη Μinos-EMI αρχές της δεκαετίας του '80, και άλλες έξι παραστάσεις σε 6 αντίστοιχα CD από τη Legend το 2002.



Διακρίσεις

Ο Ευγένιος Σπαθάρης ήταν μέλος του Καλλιτεχνικού Επιμελητηρίου Ελλάδος, του Ινστιτούτου Παγκοσμίου Θεάτρου (της ΟΥΝΕΣΚΟ). Έκανε περιοδείες σε πολλές χώρες λαμβάνοντας μέρος σε διάφορα φεστιβάλ και συνέδρια όπως: Παρίσι, Λιέγη, Ρώμη, Κάιρο, Λονδίνο, Κοπεγχάγη. Αλλά και ως ζωγράφος έλαβε μέρος σε πολλές εκθέσεις ατομικές και ομαδικές στην Αθήνα, Ζυρίχη, Παρίσι και Νέα Υόρκη.

Τιμήθηκε με το Βραβείο Ρώμης (1962), με το Α' Μετάλλιο του Πρίγκιπα του Μοντ, το Α' Βραβείο Πολωνίας (1978), το Α' Μετάλλιο Τοσκανίνι (Ιταλία) το 1978 κ.α. Τέλος, το 2007 τιμήθηκε ιδιαίτερα από το ελληνικό υπουργείο Πολιτισμού για τη μεγάλη του προσφορά στο καλλιτεχνικό αυτό είδος, για το οποίο του αναγνωρίστηκε ο τίτλος του μεγάλου δασκάλου.


Το 1962 ο ηχογραφεί όλες τις κλασσικές παραστάσεις του Καραγκιόζη στην Κολούμπια και έτσι κυκλοφορούν οι πρώτοι δίσκοι του. Χαρακτηριστικό είναι πως στην Κολούμπια συνάντησε μερικούς από τους μεγάλους τραγουδιστές της εποχής, ανάμεσά τους και τον Μπιθικώτση, ο οποίος 17χρονών περίπου, τραγούδησε πίσω από τον μπερντέ.

Το 1966 δημιουργείται ο "Πειραματικός Σταθμός Τηλεόρασης" και ξεκινά με τον Καραγκιόζη του Σπαθάρη. «Ακούσατε, ακούσατε...", η χαρακτηριστική φωνή του λαϊκού ήρωα συντροφεύει, μικρούς και μεγάλους, από τη μικρή οθόνη, έως το 1992.

Από τις κυριότερες συνεργασίες ήταν τα τραγούδια "Εμένα φίλε με λένε Καραγκιόζη" (στίχοι Ν. Γκάτσου - μουσική Σ. Ξαρχάκου), το τραγούδι "Για την Ελλάδα ρε γαμώτο" του Στέλιου Φωτιάδη και "Η εκδίκηση του Καραγκιόζη" του συγκροτήματος "Modern Fears".


Ο Διάκος, ο Κολοκοτρώνης, ο Κατσαντώνης έγιναν οι πρωταγωνιστές του στα χρόνια της Κατοχής σε έργα ηρωϊκά, με αποτέλεσμα να συλληφθεί και να οδηγηθεί στην Κομαντατούρ. Είναι χαρακτηριστικό πως για να τον αφήσουν, αναγκάστηκε να δώσει δυο παραστάσεις για τον Φρούραρχο.

Τις φιγούρες τις έφτιαχνε μόνος του, από χαρτόνι κούτας και μπακαλόχαρτο. Πίσω από το πανί είχε μαζί του ένα ή δύο βοηθούς που βαστούσαν τις φιγούρες, τον τραγουδιστή που γνώριζε όλα τα τραγούδια της υπαίθρου, τα παραδοσιακά και το "τουρκάκι" , τον τραγουδιστή δηλαδή που γνώριζε τους αμανέδες και τα τούρκικα.


Το 1991 ιδρύθηκε το Σπαθάρειο Μουσείο Θεάτρου Σκιών Δήμου Αμαρουσίου, το οποίο λειτουργεί συστηματικά από το 1996, με στόχο την προβολή του θεάτρου σκιών και του καραγκιόζη.

Θάνατος

Στις 6 Μαΐου του 2009 και ενώ βρισκόταν στο Ινστιτούτο Γκαίτε Αθηνών για να παραστεί σε εκδήλωση προς τιμήν του, έχασε την ισορροπία του και έπεσε από σκάλες, με αποτέλεσμα να υποστεί πολλά κατάγματα και να δημιουργηθεί σοβαρό αιμάτωμα στον εγκέφαλο, με την κατάστασή του να χαρακτηρίζεται κρίσιμη.Τελικά, στις 9 Μαΐου, ύστερα από τρεις ημέρες νοσηλείας απεβίωσε, σε ηλικία 85 ετών. Η σορός του εξετέθη σε λαϊκό προσκύνημα στο Σπαθάρειο Μουσείο Θεάτρου Σκιών και η κηδεία έγινε στις 13 Μαΐου του 2009, στο Μαρούσι, με δημόσια δαπάνη.

Ο Σπαθάρης και οι απλήρωτες κηδείες

Αδαµοπούλου

Οι εκλογές φαίνεται πως άφησαν απλήρωτα τα έξοδα κηδείας της «φωνής» του ελληνικού θεάτρου σκιών που πέθανε στις 9 Μαΐου πέρυσι
Τάξη στις απλήρωτες κηδείες που είχε αφήσει πίσω της η προηγούµενη κυβέρνηση επιχείρησε να βάλει το υπουργείο Πολιτισµού και Τουρισµού. Και ενώ έβαλε το χέρι στην τσέπη και πλήρωσε τα χρέη που είχαν «ξεχαστεί» για όσες κηδείες είχαν τελεστεί «δαπάνη του υπουργείου Πολιτισµού», µυστήριο καλύπτει το τι έγινε µε την κηδεία του Ευγένιου Σπαθάρη, καθώς έναν χρόνο µετά ο εργολάβος δεν έχει πληρωθεί, ενώ το ΥΠΠΟΤ υποστηρίζει πως δεν έχει καν στα χέρια του τα δικαιολογητικά.


«Με έκπληξη πληροφορήθηκα πρόσφατα από τον εργολάβο κηδειών που είχε αναλάβει την κηδεία του Ευγένιου Σπαθάρη πως ακόµη δεν έχει πληρωθεί», λέει στα «ΝΕΑ» ο δήµαρχος Αµαρουσίου, Γιώργος Πατούλης, καθώς ο Ευγένιος Σπαθάρης εκεί ζούσε, εκεί ετάφη και στην περιοχή βρίσκεται το µουσείο του. «Είχαµε καταθέσει εγκαίρως όλα τα δικαιολογητικά από τις 28 Μαΐου 2009, αλλά την 1η Οκτωβρίου µάς ενηµέρωσαν πως έλειπαν ορισµένα, τα οποία και αποστείλαµε.

Εκτοτε δεν είχαµε καµία ενηµέρωση, ενώ ο εργολάβος όταν ρώτησε στο ΥΠΠΟΤ τού απάντησαν πως ο φάκελος έχει µπει στο αρχείο.
Πιστεύω πως ο υπουργός δεν γνωρίζει την υπόθεση και πως το ζήτηµα είναι υπηρεσιακό. Αν δεν προτίθενται όµως να δώσουν τα χρήµατα, ας το δηλώσουν να καλύψω µε δηµοτική δαπάνη τα έξοδα κηδείας, ώστε να µη σέρνεται το όνοµα του Σπαθάρη», καταλήγει. Θύµα των εκλογών φαίνεται πως έπεσε σύµφωνα µε πηγές του ΥΠΠΟΤ ο άνθρωπος του οποίου η µορφή είχε ταυτιστεί µε το ελληνικό θέατρο σκιών και η τραχιά φωνή του µε εκείνη του Καραγκιόζη, καθώς τα τιµολόγια από την κηδεία του δεν έχουν εντοπιστεί.


«Φαίνεται πως τα επιπλέον δικαιολογητικά έφτασαν πάνω στην αλλαγή ηγεσίας, και καθώς δεν ήταν συγκεντρωµένα σε έναν φάκελο είναι πιθανόν να χάθηκαν», υποστηρίζουν πηγές του ΥΠΠΟΤ. «Δεν υπάρχει καµία πρόθεση να µην πληρωθεί η κηδεία του Ευγένιου Σπαθάρη. Ενδεικτικό άλλωστε των προθέσεων του υπουργείου είναι πως πληρώθηκαν και οι πέντε κηδείες που χρωστούσε η προηγούµενη κυβέρνηση: της Βέρας Ζαβιτσιάνου, του Λεωνίδα Ντεπιάν, του Σταύρου Παράβα, του Σταύρου Ξενίδη και της Σπεράντζας Βρανά».

http://digital.tanea.gr